با یادی از اصغر عبداللهی و کامبوزیا پرتوی و با اجرای پژمان بازغی برگزیدگان چهارمین دوره جایزه «ارغوان» معرفی شدند
چهارمین دوره جایزه داستان‌نویسی «ارغوان» با معرفی برگزیدگان و با گرامیداشت دو نویسنده فقید، اصغر عبداللهی و کامبوزیا پرتوی در مراسمی مجازی به کار خود پایان داد.
اختتامیه این دوره از جایزه با موضوع «آخرین سال قرن» نیز همچون دوره گذشته به دلیل همه‌گیری کرونا به صورت مجازی و در صفحه این جایزه ادبی برگزار شد.
برگزیدگان این جایزه به ترتیب اولویت از دهم تا یکم، به شرح زیر هستند:
دهم: امیرحسین بریمانی از تهران
نهم: الهام وطن خواهان اصفهانی از اصفهان
هشتم: غزل محمدی از تهران
هفتم: علی نادری از اصفهان
ششم: حامد گراوندی از کرمانشاه
پنجم: عباس عظیمی از افغانستان و ساکن اراک
چهارم:مهلا یزدانی احمد آبادی از تهران
سوم: امیر محمد محدثی از تهران
دوم: سید رحیم حسینی‌نژاد از تهران
اول: امیرحسین طالبی‌نیا از تهران
در آغاز، گزارش دبیر این جشنواره، اوژن حقیقی، توسط پژمان بازغی که اجرای برنامه را بر عهده داشت، ارایه شد.
این گزارش از این قرار است:«مفتخريم كه مراسم اهداي جوايز چهارمین دوره‌ي جايزه «ارغوان» با موضوع «آخرین سال قرن» در بخش داستان كوتاه را به دلیل شیوع بیماری کرونا به صورت مجازی در كنار شما جشن مي‌گيريم.
جايزه‌اي كه با هدف ترويج فرهنگ كتاب و كتابخواني و کشف و حمايت از نويسندگان و هنرمندان جوان و با استعداد و تلاش برای ارتقاء جایگاه آنان از سطح آماتوری به سطح حرفهای از شهريور ۱۳۹۶ توسط انتشارات «هفت‌رنگ» آغاز به كار كرد و هدف اصلي آن حمايت از جوانان در حوزه داستان کوتاه است.
شوراي سياست‌گذاري جایزه‌ی «ارغوان» در مهر ۱۳۹۹ بعد از جلسات متعدد، موضوع ، قوانين ، مقررات ،آيين‌نامه و فراخوان چهارمین دوره‌ي این جايزه را تدوین و در مرحله‌ي بعدي چينش هيات انتخاب و داوري را آغاز نمود .
با نظر اين شورا، «آخرین سال قرن» به عنوان موضوع دوره‌ي چهارم جايزه «ارغوان» انتخاب و شرایط سنی شرکت در مسابقه همانند سه دوره گذشته حداکثر ۳۰ سال مقرر شد.
هيات انتخاب بخش داستان (بر اساس حروف الفبا ) متشکل از فرشته احمدی ،میترا الیاتی ، فرهاد توحيدي ، محمد چرم‌شير ، مهسا محبعلي و هيات داوران بخش داستان (بر اساس حروف الفبا ) متشکل از احمد پوري ، حسین سناپور ، لیلی گلستان، ما را در اين مهم ياري كردند كه از تمامي آنها بسيار سپاسگزاريم.
دوره چهارم جايزه «ارغوان» از دي ماه ۱۳۹۹ آغاز و با ۵ روز تمدید مهلت ارسال تا ۲۰ فروردین ۱۴۰۰بیش از ۶۰۰ داستان به دبیرخانه جایزه ارسال شد که از این تعداد ۴۷۳ داستان كوتاه ، واجد شرایط شرکت در مسابقه بودند و از اين تعداد ۱۹۳ نفر آقا و ۲۸۰ نفر از آنها خانم هستند.
هيات انتخاب كار بازخواني آثار را در تاريخ ۱۵ اردیبهشت ماه به پايان رساندند و ۳۰ داستان نهایی را در اختیار هيات داوران قرار دادند که از این تعداد ۱۳ نفر خانم و ۱۷ نفر آقا هستند.
هيات داوران در ۶ خرداد ،۱۰ اثر نهايي را در اختيار دبيرخانه‌ي جايزه قرار دادند.
امروز جايزه «ارغوان» به عنوان جايزه‌اي خصوصي كه داستان‌هاي چاپ‌نشده را داوري مي‌كند، با كسب تجربيات ارزشمند از هيئات انتخاب و داوران با افتخار اعلام مي‌دارد به هدف خود كه معرفي جوانان مستعد بوده است، رسيده و از حاميان اين جايزه جناب آقای غلامعلی سلیمانی مدیر محترم کارخانجات کاله، سرکار خانم مستانه مهاجر مدیر استدیو «آوای نفس» ، جناب آقای علیرضا رمضانی مدیر محترم نشر مرکز که کتاب این دوره از جایزه‌ی «ارغوان» توسط این انتشارات به چاپ خواهد رسید، آقای صابر ابر مدیر محترم موسسه فرهنگی و هنری «این /جا »که ده نفر برگزیده این دوره از جایزه را به یک کارگاه داستان‌نویسی مهمان کردند و در آخر از تمام افرادي كه ما را در اين يك سال همراهي كرده و پشتيبان ما بوده‌اند به خصوص شوراي سياست‌گذاري دوره چهارم متشكل از آقايان ابراهيم حقيقي ، امير اثباتي ، آرش صادقی، بهرنگ تنکابنی و انتشارات «هفت رنگ» كه از هيچ كمكي دريغ نكرده و بدون حضور آنها اين اتفاق ميسر نبود، كمال تشكر را داريم.»
در ادامه، اوژن حقیقی، دبیر این جایزه ادبی در ویدیویی ابراز خرسندی کرد که دوره چهارم جایزه «ارغوان» در این سال سخت کرونایی به سرانجام رسیده است.
او گفت: بسیار علاقه‌مند بودیم اختتامیه این دوره از جایزه را دور هم جشن بگیریم ولی احتیاط کردیم و تصمیم گرفتیم اختتامیه پنجمین دوره را دور هم باشیم .
حقیقی با اشاره به اینکه امسال جایزه «ارغوان» سال پربار و شلوغی داشت، از انتشار کتاب «روشنانقطه» سخن گفت و توضیح داد که علاوه بر انتشار کتاب آثار منتخب سومین دوره جایزه از سوی نشر مرکز، کتاب دیگری نیز با عنوان «روشنانقطه» در این دوره به چاپ رسیده است.
به گفته او، شورای سیاستگذاری جایزه، ده تن از نویسندگان منتخب سه دوره گذشته را دعوت کرد تا داستان کوتاه جدیدی درباره یک موضوع مشخص بنویسند. این کار در پاییز و زمستان انجام شد و ماحصل آن کتاب «روشنا نقطه» است که از سوی نشر «هفت رنگ» منتشر شد و هم اکنون در کتابفروشی‌ها در دسترس است.
دبیر جایزه «ارغوان» یادآوری کرد در روزهایی که ادبیات و کتاب ما این چنین مورد کم‌توجهی قرار گرفته، وظیفه تک تک ماست که به ترویج فرهنگ کتاب و کتاب‌خوانی و حمایت از جوانان کمک کنیم.
حقیقی با قدردانی از حامیان جشنواره، از آنان درخواست کرد در دوره بعدی هم کنار این رودیداد باشند چراکه برای دوره پنجم برنامه‌های گوناگونی تدارک دیده شده است.
پس از پخش گزارشی تصویری از روند برپایی دوره چهارم این جایزه، احمد پوری عضو هیات داوران، با ارایه توضیحاتی درباره کتاب «روشنا نقطه»، عنوان کرد که برای نویسندگان جوان خیلی مهم است که مخاطب خود را پیدا کنند و مطمئن باشند کارشان به دست مخاطب رسیده است.
او با بیان خاطره‌ای از آغاز جوانی خود که اولین داستانش در 19 سالگی او در مجله «فردوسی» منتشر شده بود، یادآوری کرد که این اتفاق لذتی تکرارناپذیر برای او داشته است.
پوری با تاکید بر اینکه نویسنده برای مخاطب می‌نویسد، ادامه داد: نوشتن جدا کردن رویا از خود است. اگر کسی نمی‌خواهد دیگری را در رویایش شریک کند، چرا باید آن را از خود جدا کند و این چنین است که هر هنرمندی در هر رشته‌ای، از رسیدن اثر به مخاطبش لذت می‌برد. به همین قصد بود که جایزه «ارغوان» چنین کتابی را منتشر کرد. اگر این کار تداوم یابد، برای جوانانی که دست به قلم برده‌اند، سکوی بسیار مناسبی خواهد بود.
سپس فرهاد توحیدی، عضو هیات انتخاب جایزه، در ویدیوی دیگری، توضیحاتی درباره چگونگی انتخاب آثار این دوره ارایه کرد.
او گفت که کیفیت داستانهای برگزیده امسال از دوره‌های گذشته بالاتر بوده است اما تعداد داستانهای با کیفیت نسبت به سال‌های گذشته افت کرده بود.
توحیدی با تشریح چند نکته یادآوری کرد که نمی‌توان به بسیاری از نوشته‌ها عنوان داستان را داد. شاید دل‌نوشته یا قطعه ادبی نام مناسب‌تری برای آنها باشد و لازم است نویسندگان جوان، با خواندن آثار موفق ایران و جهان، خود را آموزش بدهند وتفاوت متون گونگون را دریابند.
این فیلمنامه‌نویس تاکید کرد که برای نوشتن هر متنی در حوزه ادبیات، انتخاب اولین ایده نادرست‌ترین کار است چون معمولا به ذهن همه می‌رسد. بنابراین بهتر است از ایده‌های بعدی شروع به کار کرد.
توحیدی توضیح داد که پایان یک قرن، فرصت مناسبی برای تعمق در آن بود ولی در داستانهای رسیده کمتر به این موضوع توجه شده بود.
او به نویسندگان جوان توصیه کرد تا از تجربه زیستی خود استفاده کنند چراکه تجربه زندگی هر کس، یگانه است ولی ابراز تاسف کرد که در میان آثار رسیده، کمتر داستانی می‌توان یافت که بر این موضوع تمرکز کرده باشد.
در ادامه با پخش ویدیویی از رسول صدرعاملی، یاد و خاطره اصغر عبدالهی و کامبوزیا پرتوی، دو نویسنده‌ای که سال گذشته از دنیا رفتند، گرامی داشته شد.
صدرعاملی از عبداللهی به عنوان یکی از معدود کسانی یاد کرد که همه زندگی‌اش با نوشتن گذشت و از این راه اترزاق می‌کرد و این گونه بود که همواره با همسرش، اختر اعتمادی که مترجم چیره‌دستی است، در خانه‌ای کوچک می‌زیست.
این سینماگر توضیح داد که خاستگاه عبداللهی، قصه و ادبیات بود و در زمینه قصه‌نویسی هیچ اعتنایی به ممیزی نداشت و هرگز دنبال حاشیه و دیده شدن نبود. به همین دلیل برای دریافت مجوز آثارش دنبال تقابل نبود تا جایی که هم اکنون هم چند کتاب او در ارشاد در انتظار مجوز است.
او از فعالیت عبداللهی در تمام ژانرهای نوشتاری اعم از داستان کوتاه، رمان، قصه‌هایی برای نوجوانان، ناداستان و … سخن گفت و یادآوری کرد که این نویسنده دوستدار ارتباط با نوجوانان و جوانان بود و شاگردان زیادی در میان این گروه‌های سنی داشته که بعدا چهره‌های موفقی شدند.
صدرعاملی از دوستان نزدیک عبداللهی همچون اکبر رادی، شمیم بهار، نجف دریابندری، صفدر تقی زاده، رضا قاسمی، قاسم هاشمی‌نژاد و هوشنگ گلشیری هم یاد کرد و از شوق این نویسنده به زندگی صحبت و تاکید کرد که عبداللهی، راه رستگاری یک جامعه نه چندان پیشرفته را در ادبیات و در هنری که ریشه در ادبیات داشته باشد، می‌دانست.
این فیلمساز در ادامه از کامبوزیا پرتوی به عنوان بهترین فیلنامه‌نویس سینمای ایران نام برد که ضمن همکاری با کارگردانان سرشناسی همچون جعفر پناهی ، مجید مجیدی، عباس کیارستمی و … با بسیاری از جوانان همکاری کرد و با صبوری برای جوانانی که اندک استعدادی در آنان می‌دید، وقت می‌گذاشت به طوری که خانه او، پاتوق هنرجویانی بود که از دیگر شهرها برای آموزش سینما به تهران آمده بودند.
صدرعاملی، پرتوی را شخصتی بی‌نیاز خواند که با حداقل‌ها زندگی می‌کرد ولی سرشار از طنازی و طراوت و حرفهای نگفته بود و علاقه جدی او به ذات سینما بود و هرگز به دنبال اسم و رسم آن نبود.
او از پرتوی به عنوان بهترین دیالوگ‌نویس یاد کرد که حتی ساده‌ترین دیالوگ‌هایش عمق داشت.
صدرعاملی افزود: فیلمنامه‌نویسان خوب، کم نداریم ولی اغلب برای خودشان می‌نویسند اما بخش اعظم فیلمنامه‌های کامبیز برای دیگران بود آن هم نه برای دستمزد چراکه بی‌نیاز بود و سرِ سوزنی حسرت نداشتن، در او نبود. غرق در قصه و کلمه بود و در جهان رویایی خود زندگی می‌کرد. هیچ فیلمنامه متوسط یا شکست خورده‌ای نداشت.
این سینماگر ابراز امیدواری کرد در نسل جدید، افرادی مانند عبداللهی و پرتوی تکرار شوند.
سپس لیلی گلستان، عضو هیات داوران این جایزه درباره تفاوت این دوره با دوره‌های گذشته نکاتی را بیان کرد.
او ابراز خوشنودی کرد که زبان فارسی بسیاری از داستان‌ها در قیاس با گذشته شسته رفته‌تر بوده و تخیل موجود در دو سه قصه ، موجب زیبایی آنها شده بود.
گلستان توضیح داد که نویسندگان جوان فضاهایی واقع‌گرا و ملموس ساخته بودند که شبیه زندگی خودمان بود.
او با بیان اینکه انتخاب سه برگزیده اول سخت بوده است، به نویسندگان جوان توصیه کرد با خواندن داستانهای کوتاه، آثار کلاسیک و رمان‌های مهم ایرانی و خارجی و متون قدیمی فارسی، به تقویت تخیل و انسجام قصه‌های خود بپردازند.
در پایان برنامه، پژمان بازغی از حامیان این جشنواره قدردانی و ابراز امیدواری کرد جایزه «ارغوان» در دوره‌های بعدی هم همچنان با اقبال جوانان رو به رو شود و در معرفی چهره‌های مستعد جوان، موفق باشد.
برگزیدگان چهارمین دوره جایزه «ارغوان» ۲۰ خرداد ساعت ۱۸ معرفی می‌شوند
برگزیدگان چهارمین دوره جایزه داستان‌نویسی «ارغوان» روز پنجشنبه ۲۰ خرداد ماه معرفی می‌شوند.
شورای سیاستگذاری این جایزه امسال نیز همچون سال گذشته به منظور رعایت پروتکل‌های بهداشتی و پایبندی به فاصله گذاری اجتماعی در دوران همه‌گیری کرونا، تصمیم گرفتند مراسم پایانی این جایزه را در فضای مجازی برگزار کنند.
بر همین اساس برگزیدگان چهارمین دوره جایزه «ارغوان» طی مراسمی در صفحه اینستاگرامی این جایزه معرفی خواهند شد.
این مراسم با اجرای پژمان بازغی و با حضور لیلی گلستان و احمد پوری، داوران این جایزه، فرهاد توحیدی ، اعضای هیات انتخاب و با همراهی رسول صدرعاملی و سروش صحت، حسین سناپور ، فرشته احمدی و … ساعت ۱۸ روز پنجشنبه ۲۰ خرداد ماه در صفحه اینستاگرام جایزه ادبی «ارغوان» برگزار می‌شود.
«روشنا نقطه» در کتابفروشی‌ها
کتاب منتخبان جایزه «ارغوان» رونمایی شد
در آستانه برگزاری اختتامیه چهارمین دوره جایزه داستان‌نویسی «ارغوان»، از کتاب منتخبان این جایزه رونمایی شد.
این کتاب که نام آن «روشنا نقطه» است، با پیش‌گفتاری از احمد پوری، عضو هیات داوران و با مقدمه‌ای از اوژن حقیقی، دبیر این جایزه ادبی از سوی نشر «هفت رنگ» منتشر شده است.
جایزه «ارغوان» هدف اصلی خود را پس از کشف استعدادهای جوان، معرفی آنان و کمک برای ورود به فضای حرفهای داستان نویسی و نشر می‌داند.
سال گذشته برگزارکنندگان این جایزه با همین هدف، از میان ۳۰ داستان‌نویس جوانی که آثارشان در سه دوره گذشته این جایزه برگزیده و منتشر شده بود، ۱۰ تن را دعوت کردند تا داستان‌هایی با موضوع «عشق و تنهایی» بنویسند.
نویسندگان جوان به دنبال این دعوت، پاییز سال گذشته ۱۰ داستان کوتاه با همین موضوع نوشتند که مراحل چاپ و آماده‌سازی آنها زمستان گذشته و بهار امسال انجام و حالا کتاب آنان «روشنا نقطه» منتشر و در کتابفروشی‌ها عرضه شده است.
هدف از این کار حمایت از این نویسندگان جوان است که همگی از کشف‌های دوره‌های پیشین جایزه «ارغوان» بودند و همینطور آشنایی هر چه بیشتر آنان با فضای حرفهای و نشر کتاب.
احمد پوری در بخشی از پیش‌گفتار این کتاب با امید به بالندگی نویسندگان نونفس نوشته است: «مضمامین داستان‌ها، پرداخت فنی آنها و صیقل‌خوردگی هنری‌شان نشان می‌دهد که این نسل تازه نفس برآنند طرحی نو دراندازند در ادبیات داستانی سرزمین ما.»
آغاز به کار هیات داوران چهارمین دوره جایزه «ارغوان»
هیات داوران چهارمین دوره جایزه «ارغوان» تا چند روز آینده برندگان نهایی خود را اعلام می‌کند. این هیات متشکل از احمد پوری، حسین سناپور و لیلی گلستان کار خود را آغاز کرده است.
این جایزه به همت انتشارات «هفت‌رنگ» و به دبیری اوژن حقیقی برگزار می‌شود. در این دوره 600 نویسنده جوان داستانهای خود را به دبیرخانه جایزه فرستادند. برای باخبر شدن از کم و کیف داستانهای این دوره با دو تن از داوران آن، لیلی گلستان و حسین سناپور که از دوره نخست همراه این جایزه بوده‌اند، هم‌کلام شدیم.
حسین سناپور درباره تاثیر جوایز ادبی بر تشویق جوانان به داستان‌نویسی می‌گوید: «بخشی از انگیزه‌های نوشتن برای هر نویسنده‌یی پاسخ‌دادن به نیازهای درونی خودش است، اما این تمام انگیزه‌های نوشتن، شاید برای هیچ‌کس، نیست؛ دیده‌شدن، خوانده‌شدن، درمیان گذاشتن حرف‌ها و درکی که از جهان داریم با دیگران، حتماً بخش دیگری از این انگیزه‌هاست. در این وانفسایی که هر کسی بسیار به سختی کتاب می‌تواند منتشر کند، مجله‌هایی که داستان چاپ کنند اصلاً تناسبی با آن چه نوشته می‌شود، ندارد و بسیار اندک است. چه جایی می‌ماند برای خوانده‌شدن و دیده‌شدن داستانهای جوانان در سراسر کشور؟ به نظر من، اگر هنوز داستان‌نویسی ما به‌رغم همه‌ی مصائبی که با آن مواجه است، می‌تواند سالی چند کتاب خوب بیرون بدهد و چند چهره‌ی تازه معرفی کند، دلیل اصلی‌اش وجود جوایز متعدد داستان کوتاه در دهه‌های ۸۰ و شاید اوایل ۹۰ بوده است. این جوایز داستان کوتاه بودند که نسل امروز داستان‌نویسی ما را در دهه‌های ۸۰ و ۹۰ به‌وجود آوردند و از بین رفتن بسیاری‌شان به معنای آن است که آن موج داستان‌نویسی خوب ما دارد از بین می‌رود و دیگر می‌ماند هر دهه‌یی دو سه چهره، و بعد از این دیگر با تعداد بالای نویسنده‌گانی که هر سال دو سه تاشان جایزه بگیرند یا کتاب‌شان معروف شود، روبه‌رو نخواهیم بود، مگر اینکه همین جوایز داستان کوتاه تعدادشان خیلی بیش از اینی بشود که حالا هست. اگر مثلاً در آمریکا سالی قریب هزار جایزه یا بیشتر برگزار می‌شود، ما هم باید حداقل ۵۰ جایزه‌ی داستان کوتاه داشته باشیم، اگر می‌خواهیم همچنان داستان‌نویسی‌مان محل بروز استعدادها باشد، و البته با تربیت کتاب‌خوان‌ها در مدارس و دانشگاه‌ها این استعدادها را حفظ کنیم و پرورش دهیم.»
اما لیلی گلستان در ارزیابی داستانهای چهارمین دوره این جایزه و در پاسخ به این پرسش که آیا می‌توانیم امیدوار باشیم که روندی رو به رشد داشته‌ایم، می‌گوید: « هر سال داستان‌ها حرفه‌اي‌تر مي‌شوند و من خيلي خوب اين روند حرفه‌اي شدن را حس كردم و باعث اميدواريم شد كه جوان‌ها هر بار به اين موضوع جدي‌تر و با وسواس بيشتري روبرو مي‌شوند . قصه‌ها را روبه رشد ديدم و احساس كردم كه شركت در اين مسابقه و برنده شدن در آن برايشان مهم است . بخصوص اين كه از قصه‌هاي برگزيده ، كتاب منتشر مي‌شود و چاپ نوشته در يك كتاب يعني برآورده شدن آرزوي منِ نويسنده‌ي جوان . بنابراين همه نهايت سعي‌شان را در بهتر كردن زبان فارسي قصه و در انسجام و روند قصه كرده‌اند و اين به خوبي احساس مي‌شود و اصلا قابل مقايسه با برخي از قصه‌هاي دوره‌ي اول نيست .»
سناپور هم در پاسخ به همین پرسش چنین توضیح می‌دهد: «من به همراه خانم گلستان و آقای پوری فقط داستانهای منتخب داوران مرحله‌ی اول را می‌خوانیم، یعنی سی داستان منتخب را. در این لحظه بیشتر داستان‌ها را خوانده‌ام، اما نه هر سی تا را. می‌توانم بگویم برخلاف دوره‌ی قبل که رشد قابل‌توجهی نسبت به دوره‌ی پیش از آن داشتیم، این دوره انگار داستان‌ها نه بهتر شده‌اند و نه بدتر. تقریباً وضعیت مشابهی دارند. البته این‌طور که شنیده‌ام، به خاطر کرونا و برگزاری مجازی جشن دوره‌ی قبل، تعداد داستانهای کم‌تری ارسال شده است. باز برخلاف دوره‌ی قبل که نسبت به پیش از آن رشد قابل‌توجهی داشت، می‌شود حدس زد که یا دوستان جوان‌مان از این دوره باخبر نشده‌اند، یا دل‌سردی فراگیر جمعی، این جا هم به آنها سرایت کرده. شاید هم اشتباه می‌کنم و توقع من ناخودآگاه این بوده که هر سال پیشرفت چشم‌گیری ببینم و چون ندیده‌ام، این‌طور خیال کرده‌ام. به‌هرحال، همین اندازه هم در این شرایط مرا راضی نگه می‌دارد.»
گلستان درباره حضور ویروس کرونا و تاثیر احتمالی آن بر داستانهای رسیده، می‌گوید: در چند قصه خواندم كه از اين ويروس لعنتي! ياد شده ولي نه همه‌ي قصه‌ها .
سناپور نیز در این زمینه یادآوری می‌کند: «موضوع این دوره‌ی جایزه «آخرین سال قرن» بوده که طبیعتاً با کرونا هم گره خورده است. تا جایی که یادم است، اغلب داستان‌ها کم یا زیاد به کرونا مربوط بوده‌اند. از این جهت در آینده حتماً مرجعی ادبی برای ارجاع به این سال خواهند بود. البته ماجرای اصلی داستان‌ها معمولاً چیز دیگری است و این نشان می‌دهد که وضعیت کرونایی، در عین اهمیت، مهم‌تر از مسائل دیگر نویسنده‌گان نبوده است. شاید برای جوامع غربی این مسئله‌ی اول‌شان بوده، اما به نظرم برای ما نبوده. دست‌کم برای جوانان‌مان نبوده. داستان‌ها که این‌طور می‌گویند.»
پرسش بعدی ما درباره خانه‌نشینی دوره کروناست و اینکه این وضعیت سبب شده تا جوانان بیشتری دست به قلم شوند و داستانهای بیشتری نوشته شود؟
پاسخ گلستان به این پرسش چنین است: «كرونا باعث شد كه به مساله‌ي مرگ و زندگي و مشكلات اين بيماري فكر كنند و بالطبع گاهي هم اتفاق مي‌افتد كه اين فكرها به صورت قصه روي كاغذ بيايند اما اين كه باعث ترغيب آنها به قصه‌نويسي شود، نه .»
سناپور هم در این زمینه می‌گوید: «بر اساس تعداد داستانهای ارسالی اگر بخواهیم قضاوت کنیم، باید بگوییم نه، نشده. خانه‌نشینی در مثلاً ترکیه باعث شد کتاب دو برابر سال پیش از آن فروش برود اما در ایران این‌طور نبوده، چون کرونا همراه شد با وضعیت بد اقتصادی و نگرانی برای آینده و تشدید میل مهاجرت و این چیزها. پس انگار طبیعی است که کمتر هم نوشته باشند.»
مراقبت از برگزیدگان و رها نکردن آنان، موضوعی است که در بسیاری از جایزه‌ها و جشنواره‌ها فراموش می‌شود ولی گلستان این نکته را یادآوری می‌کند که كار مهمي كه جايزه‌ي «ارغوان» مي‌كند، يكي انتشار كتاب است و از آن مهم‌تر برپايي دوره‌هاي ورك‌شاپ نويسندگي است كه بسيار مفيد است و نويسندگان جوان ما مي‌توانند از اين كلاس‌ها خيلي بياموزند. هيات انتخاب و داورها هميشه در دسترس‌اند و كلي بعد از جايزه با ما تماس مي‌گيرند و مشورت مي‌خواهند . بنابراين بعد از جايزه، ايشان را رها نمي‌كنيم و در كنارشان هستيم .
سناپور هم درباره این موضوع می‌گوید: «در درجه‌ی اول با استمرار و امید به اینکه این تشویق‌ها ادامه پیدا خواهد کرد و بعد اینکه، به جز چاپ داستانهای برگزیده‌گان (که امیدوارم هر سال تعدادشان بیشتر شود)، کلاس‌های آموزشی بیشتری هم براشان برگزار شود (چنان که تا حالا هم کلاس‌هایی برگزار شده)، شاید دورهمی‌های مجازی ماهانه براشان فراهم شود تا با هم ارتباط‌شان حفظ شود، و البته مبلغ جایزه و تعداد برنده‌هاش بیشتر شود. چیز دیگری به ذهنم نمی‌رسد.»
او درباره حضور پررنگ فضای مجازی در زندگی امروز و تاثیر آن بر گرایش جوان‌ترها به مقولاتی مانند کتاب‌خوانی و داستان‌نویسی توضیح می‌دهد:«فضای مجازی با همه‌ی تأثیرات مثبتی که روی زنده‌گی‌مان داشته، اما این ظرقیت را دارد که ما را و به‌خصوص جوان‌ها را کاملاً در خودش غرق کند، آن هم به عنوان مصرف‌کننده، نه تولیدکننده. یا تبدیل‌مان کند به تولیدکننده‌ی چیزهای اغلب بی‌مصرف و سطحی. به نظرم ما که گویا چند دهه‌یی است که شیفته‌ی چیزهای نو یا درواقع ابزارهای نو هستیم، استفاده‌مان از این ابزارهای نو بیش از اندازه است و به‌ظاهر تا از جهان عقب نمانده باشیم و یا گاهی هم به ضرورت‌های فرهنگی، غرق در این ابزارهای نو می‌شویم. و البته جوان‌ها بیشتر. داستان اتفاقاً یکی از چیزهایی است که می‌تواند رابطه‌ی ما را با جهان عمیق کند، نگاه‌مان را به عمق اتفاقات و آدم‌ها ببرد و کاری کند تا هم بهتر ببینیم و هم بهتر بشنویم و با درون آدم‌ها هم به‌خصوص آشناترمان کند. اگر نگران جنبه‌های منفی فضاهای مجازی هستیم و نگران بسیار عوامل دیگر، باید کمک کنیم تا همه داستان بخوانند و علاقه‌مندان به نوشتن، بنویسند. باید روشن باشد که زمینه‌سازی این کار باید برای جوان‌ها بیشتر باشد و بیشتر نگران آنها باشیم.»
گلستان هم در پاسخ به آخرین پرسش که آیا کنار گذاشتن برگزیدگان دوره‌های قبل، به حرفه‌ای‌تر شدن جایزه کمک می‌کند، می‌گوید:«كنار گذاشتن بر گزيدگان، جاي بيشتري باز مي‌كند براي ديگران ولي به شخصه خيلي موافق اين كار نيستم. شما مي‌توانيد بيش از يك بار جايزه‌ي من بوكر يا چند بار اسكار بگيريد! البته بعضي از جوايز دنيا همين قانون را دارند مثل جايزه‌ي گنكور كه فقط يك بار به هر نفر داده مي‌شود. اين بيشتر به مساله‌ي سليقه مربوط مي‌شود. خوشبختانه جايزه‌ي «ارغوان» به خوبي جاي خودش را در دل اهل ادب جوان باز كرده و باعث شور و شوق بسيار در آنها شده و همين باعث اميدواري و خوشحالي است كه مي‌بينيم راه را درست رفته و نتيجه‌ي مثبت گرفته است. با آرزوي موفقيت هرچه بيشتر برای این جايزه.»
داستانهای راه یافته به مرحله داوری جایزه «ارغوان» معرفی شدند
اسامی داستانهای راه یافته به مرحله داوری چهارمین دوره جایزه «ارغوان» منتشر شد.
هیئت انتخاب این جایزه با بررسی بیش از ۶۰۰ داستان رسیده به دبیرخانه با موضوع «آخرین سال قرن» داستانهای زیر را برای شرکت در مرحله داوری معرفی کرد:
غزل محمدی/ «آب آشنا»
مهدی پورفرد/ «جای چای قهوه بنوش»
عرفان مرزبان/ «مثل روزهای قبل باش»
فاطمه باقری/ «پسری که در وان خانه‌اش غرق شد»
نیما صادق‌بیان/ «آش قرمز»
فاطمه (مژگان) راد فر/ «جنّک»
امیرحسین طالبی‌نیا/ «رسول»
غزال شاهمردانی/ «روشن»
امیر عباس‌زاده/ «آخرین برف قرن»
سحر زعفرانیه/ «مسئله جدی»
حامد گراوندی/ «آماری شصت و دو»
علیرضا حضرتی/ «نجیب»
محیا مرادی نسب/ «هیچ»
غزل همتی/ «دانه‌ی مردن»
سید رحیم حسینی نژاد/ «ارسطو، کانت ، جرمی بنتهام»
سحر کبیری/« واقعیت من کجاست؟!»
علیرضا رسولی/ «در جستجوی بیژن»
الهام وطن خواهان اصفهانی/ «جشن سده»
مهدی حسینعلی خانی/ «سال گاو»
ابوالفضل پروین/ «دیفن باخیا»
علی نادری/ «گورگَرد»
عباس عظیمی/ «پدربزرگ میان آفتابگردان‌هایش گم شد»
فاطمه جی افزام/ «سوچکه»
نوید عظیمی دیزج/ «بقا»
مهلا یزدانی احمدآبادی/ «گور پدر جو»
زهرا تیماجچی/ «نقاشی ژاپنی»
امیرمحمد محدثی/ «ناخوشی باد»
فرزین مانیان/«برج بابل»
امیرحسین بریمانی/ «دو نامه پایانی قرن چهاردم»
حمیده تیموری/ «سال صفر»
لیلی گلستان، احمد پوری و حسین سناپور داوران چهارمین جایزه داستان کوتاه «ارغوان» هستند و برگزیدگان نهایی این جایزه در مراسم پایانی معرفی خواهند شد. تاریخ برگزاری اختتامیه متعاقبا اعلام می‌شود.
مهلت ارسال آثار به پایان رسید.
جایزه ارغوان با همکاری رادیو گردون تقدیم می کند
داستان کجایی بهار؟
نویسنده/متینه ایقائی
راوی/سارا بهرامی
موسیقی/یمین آتشی
شاعر/اسکندر آبادی
۱۸ دقیقه
از داستان های برگزیده ی اولین دوره جایزه ارغوان
سال تولید / ۱۳۹۹
در igtv ،وبسایت و کانال جایزه ارغوان و همچنین در igtv و کانال رادیو گردون و در sound cloud و اپلیکیشن اپل پادکست در دسترس است
مجموعه داستان دوره سوم جایزه «ارغوان» منتشر شد
مجموعه داستان دوره سوم جایزه «ارغوان» با موضوع «آخرین بار» توسط نشر مرکز منتشر شد.
در این مجوعه، داستانهای برگزیدگان سومین دوره جایزه «ارغوان» که همگی زیر 30 سال بوده‌اند، از سوی نشر «مرکز» منتشر و توزیع شده است.
این مجموعه با مقدمه‌ای از لیلی گلستان (عضو هیات داوران این جایزه ادبی) و با گردآوری اوژن حقیقی، دبیر این جایزه به چاپ رسیده و دربردارنده 10 داستان کوتاه است. برگزیدگان دوره سوم جایزه «ارغوان» که داستانهای آنها در این مجموعه به چاپ رسیده، بر اساس رتبه کسب شده به شرح زیر هستند:
منوچهر زارع‌پور، مرضیه بازیار، احسان منصف خوش حساب، زینب ذوالفقاری، مانا خسروشاهی، محمد صادق افشاری، ندا جبرئیلی، مهدی وحید دستجردی، محمد فینی‌زاد بیدگلی، هدی اربابون.
جایزه «ارغوان» توسط انتشارات «هفت رنگ»، از سال ۱۳۹۶ با هدف کشف استعدادهای جوان، ترویج داستان‌نویسی و فرهنگ کتاب‌خوانی، برای داستانهای کوتاه منتشر نشده، برگزار می‌شود.
هیات انتخاب جایزه «ارغوان» آغاز به کار کرد
مجالی برای اندیشیدن در واپسین سال قرن
هیات انتخاب چهارمین جایزه ادبی ارغوان امیدوارند کرونا با وجود تمام معضلاتی که ایجاد کرده، کمی از شتاب زندگی بکاهد و فرصتی برای اندیشیدن به معنای هستی فراهم آورد.
هیات انتخاب این جایزه متشکل از فرشته احمدی، میترا الیاتی، فرهاد توحیدی ، محمد چرم‌شیر و مهسا محبعلی مدتی است کار خود را آغاز کرده است.
با سه تن از آنان گپ و گفتی نه چندان بلند درباره چند و چون برگزاری این دوره از جایزه داریم.
بازنویسی… بازنویسی و بازنویسی…
مهسا محبعلی که چند سالی است با این جایزه همکاری دارد، می‌گوید: یکی از مزایای این جایزه این است که جوانان شرکت‌کننده بعد از اعلام نتایج، رها نمی‌شوند بلکه در گروه‌های دوستانه، داستانهای یکدیگر را می‌خوانند، در کارگاه‌های آموزشی شرکت می‌کنند و ارتباط‌شان قطع نمی‌شود.
او خوشنود است که هر سال جمعی ده نفره به این گروه می‌پیوندند و این حلقه بزرگ‌تر می‌شود.
این داستان‌نویس از جوانانی یاد می‌کند که هر سال در جایزه شرکت می‌کنند، گاهی رتبه‌های بالاتر می‌آورند و گاه رتبه‌های پایین‌تر ولی حضور مداوم در این رویداد سبب می‌شود بتوانند هر سال خود را محک بزنند.
محبعلی هرچند از شرایط عجیبی سخن می‌گوید که به واسطه کرونا بر زندگی‌مان حاکم شده ولی معتقد است این ویروس ذره‌بینی تلنگری بود برای همه ما تا در میانه لحظات پرشتاب زندگی، دمی بایستیم و تنها به همان لحظه‌ای که در آن قرار گرفته‌ایم، فکر کنیم و شاید این فرصت، مکث خوبی باشد برای اندیشیدن به زندگی و تمرکز بیشتر بر آن.
او که امیدوار است در این دوره داستانهای بهتری به جایزه برسد، می‌گوید: قرنطینه خانگی برای بسیاری از افراد تجربه سختی بود ولی در زندگی نویسندگان تفاوت چندانی ایجاد نکرد چراکه آنان به جز دوران کرونا هم بیشتر خانه‌نشین هستند و ساعت‌ها پشت میز و پای کامپیوتر یا لپ‌تاب می‌نویسند. خانه نشینی می‌تواند فرصت مناسبی باشد برای جوانان شرکت کننده تا به تمرین این شیوه زندگی که برای نویسنده شدن کارامد است، بپردازند.
محبعلی خطاب به جوانان شرکت‌کننده در جایزه تاکید می‌کند که همه داستان‌ها بدون اسم و بی‌هیچ قصد و غرضی خوانده می‌شوند و تنها معیار، کیفیت کارهاست.
او البته به این نکته هم باور دارد که بحث سلیقه را نمی‌توان انکار کرد و اگر داستانی بالا نمی‌آید، شاید مورد سلیقه داوران نباشد.
این نویسنده سخنان خود را با یک تاکید بزرگ به پایان می‌برد؛ بازنویسی… بازنویسی…
او از جوانانی که برای شرکت در این جایزه دست به قلم می‌شوند، می‌خواهد پیش از فرستادن داستان‌شان آن را به چند نفر نشان بدهند و با دریافت نظرات آنان، آن را بازنویسی کنند. الزامی هم ندارد آن افراد حتما نویسنده یا متخصص باشند فقط مهم این است که اهل نوشتن باشند.
محبعلی می‌گوید: خیلی از داستان‌ها با وجود موضوع خوبی که دارند، به دلیل همین شتاب‌زدگی ضربه می‌خورند.
نشانه‌های زمانی به رویدادها معنا می‌دهند
فرهاد توحیدی هم امید دارد موضوع این دوره جایزه در این دوران کرونازده سبب شود تعداد داستان‌هایی که فلسفه و سرشت کلی زندگی را نشانه می‌گیرد، در قیاس با داستان‌هایی که بیشتر بر امور روزمره متمرکز هستند، بیشتر شود.
این فیلمنامه‌نویس می‌گوید: نشانه‌های زمانی به رویدادها معنا می‌دهد مانند مرگ که وقتی سر می‌رسد، تازه هویت آدمی هویدا می‌شود. سال‌ها و قرن‌ها هم چنین هستند. این سرفصل‌ها به نوعی انگیزه ذهنی و تجریدی پیدا می‌کنند و آدمی را از قید روزمرگی دور می‌سازند.
از این دیدگاه، انتخاب این موضوع تلنگری است تا کمی درباره ماهیت آنچه پشت‌سر گذاشته‌ایم و آنچه پیش‌رو داریم، بیندیشیم.
توحیدی می‌گوید : گله‌های بسیار درباره محدودیت سنی شرکت‌کنندگان جایزه، نشان می‌دهد جایزه ارغوان در همین مدت کوتاه مورد اقبال مخاطبان قرار گرفته که برای شرکت در آن و دیده و خوانده شدن کارشان اصرار دارند. همچنان که نشان‌گر افزایش اقبال به ادبیات داستانی و افزایش جامعه کتابخوان است. هرچند شمارگان کتاب چنین چیزی را نشان نمی‌دهد ولی یک پایش میدانی مشخص می‌کند با وجود همه مشکلات، اقبال خوانندگان به ادبیات داستانی قابل توجه است.
او ادامه می‌دهد: وجود این جایزه و جوایز مشابه می‌تواند در تثبیت این فضا و حال و هوا موثر باشد.همچنانکه با تداوم این جایزه، جدی بودن آن هم مشخص می‌شود.
جاری شدن ادبیات در کل زندگی
محمد چرم‌شیر اما گروه سنی شرکت‌کننده در این جایزه را یکی از جذابیت‌های آن می‌داند. گروهی زیر 30 سال که به گفته او نه آن چنان خام هستند که هیچ تجربه زیستی نداشته باشند و نه آن قدر با تجربه که بتوانند ذهنیات خود را تحلیل کنند.
او می‌گوید: این رده سنی تازه شروع به فکر و استنتاج می‌کند. ضمن اینکه ترغیب آنان برای نوشتن، کار دشواری است چون عموما انگیزه لازم را ندارند که در خلاء دست به نوشتن بزنند.
به باور این نمایشنامه‌نویس، آثاری که از قلم این رده سنی بیرون می‌آید، هم ناپختگی جوانی را دارد و از آنجا که باید در روند کار به استنتاج‌ها معنا بدهد، تجربه خوبی برای سال‌های آینده است.
چرم‌شیر از یکی از معضلات ادبیات ما سخن می‌گوید: فراموش نکنیم موضوعاتی که بچه‌ها انتخاب می‌کنند، عموما متاثر است از آنچه که می‌بینند. متاسفانه در حال حاضر عموما آنچه در ادبیات موفق بوده، الگو برداری می‌شود. به همین دلیل ادبیات‌مان دچار «هم‌شکل گرایی» شده ولی موسسان این جایزه، با انتخاب موضوع، شرکت‌کنندگان را از این معضل دور نگاه می‌دارند و همین، سبب جذابیت در داستان‌ها می‌شود.
او که چندان تمایلی به همکاری با جایزه‌ها و جشنواره‌ها ندارد، درباره همکاری خود با این جایزه می‌گوید: بیشتر این جایزه‌ها هدفی ندارند و نه تنها باعث پیشرفت نمی‌شوند بلکه حتی گاه با ایجاد توقع‌های نادرست در جوانان شرکت‌کننده، جلوی پیشرفت آنان را می‌گیرند اما جایزه ارغوان از این جهت، رویکرد سالم‌تری نسبت به جایزه‌های دیگر دارد.
او درباره استمرار این جایزه می‌گوید: لجستیک این جایزه‌ها برخلاف تصور اولیه، کار دشواری است . لجستیک به معنای رها نشدگی شرکت‌کنندگان که مقصود از آن آموزش نیست بلکه ماندن در دایره ادبیات است به این معنا که جوانان متوجه شوند ادبیات اهمیت دارد و باید در تمام عرصه‌های زندگی و حتی خواب و خوراک‌شان جاری شود. ادبیات کاری است مستمر که باید با آن زیست.
چرم‌شیر معتقد است ارزیابی آثار این جایزه بعد از برگزاری آن اهمیت بسیاری دارد تا دریابیم تاثیر کرونا بر داستانهای این گروه سنی چگونه بوده است.
پوستر چهارمین دوره جایزه داستان کوتاه «ارغوان» رونمایی شد
پوستر چهارمین دوره جایزه داستان کوتاه «ارغوان» با موضوع «آخرین سال قرن» رونمایی شد.
به گزارش روابط عمومی این جایزه ادبی، مجید عباسی، طراح پیشکسوت که پوستر این رویداد ادبی را طراحی کرده است، در این باره نوشت:
«طراحی پوستر چهارمین دوره‌ی جایزه‌ی «ارغوان»، همانند دوره‌های پیشین از ساختاری واحد پیروی می‌کند که به کمک تصویر مبتنی بر موضوع، از دوره‌های پیشین‌اش تمیز داده می‌شود. «آخرین سال قرن»، سالی سرشار از اتفاقات سخت و ناگوار بود که انسانیت را فارغ از رنگ، سن و جنسیت به چالش کشید؛ گویی کفش‌های آویزان، نشانه‌هایی هستند از این انسان‌های درمانده که در انتهای قرن معلق و بلاتکلیف ماندند.»
چهارمین دوره جایزه داستان کوتاه ارغوان با دبیری اوژن حقیقی، همچون دوره‌های پیشین، ویژه داستان‌نویسان زیر ۳۰ سال برگزار می‌شود.
مهلت ارسال آثار از یکم دی ۱۳۹۹ تا ۱۵ فروردین ۱۴۰۰ خواهد بود.
داستانهای کوتاه باید به صورت تایپ‌شده در فرمت‌های .doc. docx و .rtf در سامانه وبسایت جایزه «ارغوان» به نشانی www.jayezeharghavan.ir ثبت شود. تکمیل فرم ثبت‌نام آنلاین الزامی است.
اختتامیه این جایزه با معرفی برندگان، خردادماه ۱۴۰۰ برگزار خواهد شد.